บทที่ 115 ความฝันที่เปราะบาง

ลอว์เรนซ์จ้องมองเข้าไปในความมืดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสายตาของเขาก็ค่อยๆ ปรับสภาพได้ เขาเห็นเพดานซึ่งถูกปะซ่อมด้วยแผ่นเหล็กและแถบไม้

ร่างกายของเขารู้สึกผ่อนคลายและจิตใจก็สงบนิ่ง

ราวกับว่าความเจ็บปวดแสนสาหัสที่แทบจะฉีกร่างเขาเป็นชิ้นๆ นั้นเป็นเพียงฝันร้ายที่ไม่ใช่เรื่องจริง

ลอว์เรนซ์เริ่มจำบางสิ่งบางอย่าง...